Bij een driedubbelconcert van het label Secretly Canadian, januari van dit jaar, maakte de verlegen Scout Niblett de meeste indruk. En dan moest ze het opnemen tegen niet de minste: de twee andere acts waren June Panic (op sokken) en Jason Molina. Reden genoeg om haar nog eens te gaan zien nu ze weer een optreden geeft in Nederland, dit keer in niet in de grote zaal van de Paradiso maar in de kleine. Hoewel er hier en daar wat mis ging (ze had een heel klein gitaartje bij zich waarvan ze volgens mij het geluid niet versterkt kon krijgen), was het optreden absoluut weer de moeite waard. Scout Niblett maakt breekbare muziek met opvallende, onalledaagse melodieën. Haar debuut, "Sweet heart fever", is één van de mooiste platen die ik dit jaar gekocht heb. Helaas was ik niet in de gelegenheid om te vragen of ze al een nieuw album uit had, want ik hoorde wel een aantal nummers die niet op haar debuutalbum staan.
The Microphones kende ik nog niet. Eigenlijk is er maar één Microphone, Phil Elvrum, en dat is om het zwak uit te drukken een opvallende persoonlijkheid. Zoals de nummers die dit heerschap schrijft opvallend zijn. Met de categorie ‘typische huisvlijter’ doe je The Microphones tekort, want de muziek die Elvrum maakt gaat verder dan neuzeligheid met de muzikant als enige luisteraar. Zijn liedjes zijn schitterend, innemend, licht sarcastisch en ontroerend. Hier ga ik naar op zoek in de platenbakken.
En tot slot Zea, een band op het Nederlandse label Transformed Dreams waar veel ogen op gericht zijn. Ik vond ze saai. Ik vond hun debuutalbum trouwens ook maar saai. Ik weet dan ook oprecht niet wat voor een band het is. Deze avond traden ze aan met z’n tweeën: een zanger/gitarist en een knakker die de magische doosjes waar zo’n beetje alle verdere muziek uit kwam onder zijn hoede had. En daar deed hij dan dansjes bij, want hij vond de muziek schijnbaar wél erg leuk. Ik niet, en ik ben dan ook wat eerder weggegaan om de trein terug naar Den Haag te kunnen halen.
© fireflies.nl