Twee dagen Crossing Border is me financieel te veel van het goede. Maar het lukt die programmering maar niet om de leuke bands op de ene dag de programmeren, en de saaie bands op de andere. Naar 5 Days Off-voorbeeld, zo je wil. Ik zou dus de optredens van Yann Tiersen, The Free Associationen John Parish moeten missen (en Spinvis, maar die had ik de week daarvoor nog gezien, en zo veel vind ik daar niet aan).
Wat kreeg ik dan wel? Allereerst Stuurbaard Bakkebaard, wat mij betreft de interessantste Nederlandse act sinds de Kift. Mensen die Spinvis of Nederlandse bands op het neuzelige Excelsior-label beschouwen als vooruitstrevend, fris en onze hoop in bange dagen, moesten maar eens naar Stuurbaard komen kijken om mensen met echte muzikale waaghalzerij aan het werk te zien. Zonder daarbij te vervallen in non-muzikaal dadaïsme: de muziek van Stuurbaard blijft met al zijn experimentele uitstapjes (ooit iemand door een tuba zien zingen? Of door een speelgoedsirene?) bijzonder aanstekelijk. 'Chuck' was geweldig, en volgens de zanger die ik na het optreden nog even sprak komt de nieuwe plaat er aan. Bravo!
Cultureel als we zijn wordt er natuurlijk niet gewoon van de ene band naar de andere gezapt, maar moeten we ook theater. Gelukkig was Kamagurka op de juiste dag geprogrammeerd. Toen de grootste idioot van deze planeet klaar was met zijn optreden, wist ik niet meer wat er allemaal was gebeurd, maar wel dat ik bijna in coma was geraakt van het lachen. Woordje van advies: ga als vrouw niet vooraan staan bij een optreden van Kama, want voor je het weet heeft hij je een schapenpak aangetrokken om tips voor schapenneukers te demonstreren. Terwijl hij het schaap achterlangs pakt: "De echte schapenneuker vindt het niet zo erg, wanneer er af en toe wat keutels in zijn laarzen vallen".
Vervolgens even heen en weer gezapt tussen The Jeevas en J. Mascis. Ik heb Kula Shaker altijd een kutband gevonden, maar zoals Crispian Mills met zichtbaar plezier The Jeevas aanvoert is prima te hebben. Niet de zweverige boodschapper uithangen met je muziek, maar gewoon raggen op die gitaar. J. Mascis is een ouwe vent geworden, terwijl hij volgens mijn gegevens nog niet eens veertig is. Man met gitaar op krukje, dat hadden we vaker gezien, maar Mascis was bepaald niet acoustisch: hij leek in zijn eentje wel heel Dinosaur Jr. na te willen doen. Hij strooide zijn gitaargeweld evenwel de zaal in zonder ook maar een spiertje in zijn gezicht te vertrekken. Een paar van mijn favorieten kwamen voorbij: "Waistin" van zijn album "More light" en de oude Dinosaur Jr.-kraker "What else is new". Leuk om Mascis in levenden lijve te zien, maar het optreden was weinig inspirerend.
Ook in de categorie 'weinig inspirerend': de schrijfseltjes van Heather Nova. Liedjes maken en mooi wezen kan ze wel, verhalen vertellen ook. Het verhaaltje dat ze vertelde over de blue bird, een vogel die objecten verzamelt die blauw van kleur zijn om zijn nest mee te versieren, was dan ook vele malen interessanter dan het gedicht waarvoor dat verhaal een korte inleiding was. Maar eigenlijk kwamen we niet eens voor Heather Nova, we kwamen voor de Reindeer Section, een Schots bandje wat eigenlijk een raar samenraapsel is van andere Schotse bandjes. De zanger, Gary Lightbody (afkomstig van Snowpatrol), kon het niet veel schelen wat er gebeurde en of de mensen hen maar saaie eikels vonden. Sowieso: de Reindeer Section neemt zichzelf bepaald niet serieus. "We’re a shithole band anyway", is Lightbody’s commentaar. Daar kunnen we het dan mee doen. Er liepen inderdaad wat mensen weg gedurende het optreden, maar degenen die bleven werden dan ook gewaardeerd, wat resulteerde in een optreden wat bij elk nummer beter werd. En een Lightbody die flauw stond te ouwehoeren tussen de nummers door: ze zouden eerst nog wat rustige nummers spelen, maar straks zou het er wel wat wilder aan toegaan, en dan mocht het publiek best gaan staan als ze wilden. Na het laatste nummer was het publiek zo uitzinnig enthousiast dat ze bijkans door de vloer gezakt moeten zijn. De band lag inmiddels al voor pampus, de presentatrice voorzag ons van het ene excuus na het andere maar het was toch echt afgelopen, maar Lightbody kwam toch even poolshoogte nemen. Dit enthousiasme had hij volgens mij niet verwacht. Hij deed in zijn eentje nog twee acoustische nummers, werd getrakteerd op oorverdovend gejuich en zocht, duidelijk verrast, de coulissen weer op. Geweldige vent, geweldige band, geweldig optreden. Daar kan dag twee van Crossing Border niet tegenop. Al vind ik het spijtig dat ik Yann Tiersen moet missen.
© fireflies.nl