Wat Crossing Border niet lukt, namelijk veel leuke bands op één avond programmeren, kan de Konkurrent blijkbaar wel. Het mini-festivalletje Tombola had Múm, Bright Eyes, Malcolm Middleton, The Frames en 35007, en nog een handjevol onbekende bands zoals Isolation Years, Good Life en Azure Ray, bij elkaar geregeld. Kwamen allemaal aan bod in krap vier uur tijd. En dan is het nogal een stommiteit dat ze zo'n onduidelijke programmering handhaven: op geen enkele manier was te achterhalen hoe laat Bright Eyes en Malcolm Middleton zouden beginnen. Tijdens het optreden van Múm dus maar naar beneden gesjeesd, gekeken in de grote zaal, geen Conor Oberst, gekeken in het tussenzaaltje, geen Malcolm Middleton en terug naar Múm. Bleek achteraf de hele handel prima op elkaar aan te sluiten. Behalve Middleton, waarvan het enige wat ik zag de man zelf was, die zich tussen ons door een weg de zaal uit baande. Waarschijnlijk had hij geen zin meer, want zijn publiek bleef nogal verbijsterd achter.
Múm had ik een half jaartje geleden nog gezien in precies hetzelfde zaaltje, en dat optreden zal ik niet licht vergeten. Ik rekende destijds op wat experimentele dreutelige interessantdoenerij, en werd overdonderd door de meest breekbare en sprookjesachtige muziek sinds de Gentle Waves. Muziek om je waffel bij dicht te houden dus, iets wat het Nederlandse publiek nog altijd massaal weigert, en door mekaar klept alsof ze in de kroeg staan. Daardoor leken de muzikanten op het podium een beetje geërgerd, en raakte het optreden ditmaal niet de klasse 'magisch'. Jammer.
Bright Eyes is een band waarover ik mijn welbekende scepsis uitstort. Ik vind het eigenlijk helemaal niet zo'n goede band, op een aantal fantastische nummers zoals 'Method acting' na. Niet alleen spreekt de muziek me niet echt aan, ik vind die Conor Oberst ook nogal een zeikerd. Hij jankt en zeurt alsof hij wil dat de hele wereld medelijden met hem heeft. Bill Callahan (alias Smog) is ook een zeikerd, maar zijn muziek weet ik wèl bijzonder te waarderen. Omdat hij zijn ellende tenminste niet met veel poeha in je gezicht smijt. Hoewel niemand in de zaal zich er iets van leek aan te trekken, werd Bright Eyes geteisterd door het meest waardeloze geluid wat ik ooit bij een optreden heb gehoord. Het enige wat ik op me af kreeg waren vlakke midtones, het geluid was echt totaal uit balans. Misschien klinkt de grote zaal van de Paradiso wel altijd zo wanneer de zaal niet volgepakt met mensen staat, ik heb geen idee. Maar ware het niet dat mijn date voor die avond het optreden graag wilde zien, dan was ik terug naar het warme geluid in de bovenzaal gevlucht.
Daar troffen we na Bright Eyes de weinig indruk makende band Isolation Years, die na een kwartiertje plaats maakten voor een veel leukere band: The Frames. Elke band met een standaard ZGDB-opstelling is saai tot ze het tegendeel bewezen hebben, en dat laatste is de Frames wel gelukt. Ik kan niet altijd aangeven wat in een band mij aanspreekt, maar bij de Frames had ik een heel sterk “geen gelul, prima muziek”-gevoel. Snel hun plaatje ergens opscharrelen.
Aan het eind van de avond werd ik op Múm-wijze verrast door de Eindhovense band 35007 (spreek je uit als 'Loose'): ik verwachte aan Motorpsycho verwante, maar makkelijker weg te happen deuntjes (Suimasen was met hun moeilijke interpretatie van de muziek van Motorpsycho immers nooit echt doorgebroken), maar werd platgewalst door bruut gitaargeweld waar Mogwai nog versteld van zou staan. Weinig subtiel, zou je zeggen, maar waar Mogwai op hun slechte momenten op gitaren rost om maar zoveel mogelijk publiek weg te jagen (ik roep even het einde van hun optreden op 15 mei vorig jaar in herinnering), blijft het lang uitgesponnen gebeuk van 35007 ongelooflijk spannend. Gaat zien deze band!Score van die avond: Múm-shirt en het laatste album van 35007. Op vinyl. Met een sticker er bij. En ik heb Malcolm Middleton aangeraakt. Nou ja, hij mij. Want hij porde me praktisch de trap af.
© fireflies.nl