Het optreden van Low gisteren was subliem. Alle details achterwege gelaten: ik geloof dat ik het grootste gedeelte van het optreden met kippenvel heb staan kijken. Van hun uitstraling moeten ze het niet hebben, die is non-existent. Maar wat een ongelooflijk goede band is het toch.
Opvallend bij optredens van Low is ook de adoratie van het publiek en de kennis van het oeuvre: bij elk optreden wordt elke gelegenheid aangegrepen om verzoeknummers te roepen, en niet zelden zijn dit de meest obscure, onvindbare nummers die de band ooit heeft geschreven. Het allerlaatste nummer zal me nog lang bijblijven: de band was aan het overleggen welk nummer ze zouden spelen, en vanuit de zaal klonken suggesties. Toen werd geroepen om het nummer 'Lust' (van het album 'The curtain hits the cast' uit 1996) zag je Alan, Mimi en Zak blikken uitwisselen, knikken, en vervolgens werd het nummer ingezet.
De herinnering aan het optreden werd enigszins verzwakt door alle heisa bij de luitjes van Antifolk. We vielen binnen bij een optreden van Toby Goodshank, maar van het optreden was weinig te horen. Van het gelul uit het publiek des te meer. Ook Kimya Dawson's optreden werd zo overstemd dat ik me nauwelijks kon concentreren op de mooie, intieme muziek.
Wanneer Nederlanders een optreden kut vinden, gaan ze niet weg. In plaats daarvan gaan ze hardop aan iedereen die het wil horen vertellen hoe kut ze het vinden. Zo ook de dames die achter ons stonden bij het bizarre optreden van Dufus, een gozer die er werkelijk niet uitziet, en regelmatig niet zingt maar in plaats daarvan rare klanken produceert. Ik vond het geweldig, maar die mening werd niet door iedereen gedeeld. Gelukkig kan Dufus behoorlijk wat herrie maken, zeker wanneer hij Tony, Kimya, Jeff en nog wat anderen bij zich op het podium uitnodigt om samen een nummer te zingen.
En als we dan toch gek aan het doen zijn, dan kan Jeff Lewis er ook nog wel bij: hij wisselde zijn nummers af met video's - althans, zo noemde hij ze zelf. In werkelijkheid waren het hilarische, door hem verzonnen verhalen, die hij vertelde terwijl hij pagina's omsloeg van een tekenblok. En af en toe sleurde hij zijn broer Jack er bij voor een bak prima klinkende herrie.
Herrie? Wat dat betekende wist Gallon Drunk, de afsluiter van de avond, ook wel. Maar de herrie van Gallon Drunk was behoorlijk irritant. En wanneer de zanger vervolgens over het podium komt hangen, en zo gevaarlijk loopt te zwaaien met zijn gitaar dat ik bang ben met een blauw oog gevloerd te worden, dan ben ik gauw gevlogen. Gelukkig heb ik op het station, na de gemiste trein, nog een uur om me te realiseren hoe geweldig mooi het optreden van Low was.
© fireflies.nl