Dat Stuurbaard Bakkebaard, mijn favoriete Nederlandse band van dit moment, ooit nog op hetzelfde podium zou staan als later op de avond De Kift, is eigenlijk niet meer dan logisch. Invloeden van laatstgenoemde bij eerstgenoemde zijn, hoewel niet nadrukkelijk, wel te horen. Beide spelen bovendien leentjebuur bij het theater, beide vullen hun instrumentarium aan met ongebruikelijke toeters en bellen, en beide maken ongelooflijk knappe en sfeervolle muziek. De gemiddelde leeftijd van de bandgenoten zal overigens wel een jaar of twintig verschillen.
Maar terwijl we ons het hoogst inefficiënte Patronaat-gebouw inwrongen werd allereerst afgetrapt door Kamagurka & Herr Seele. Veel onzin, hier en daar een liedje (zoals het door Herr Seele van een flinke spiekbrief gerapte "De hygiënische gigolo", wat naarmate het vorderde steeds verder de soep in zakte, of Kama's wereldhit "Sabrina, wat heb je met mijn snor gedaan?"). Hilarisch was het jengelende cowboynummer waarin Herr Seele in zijn eentje een orkest moest voorstellen: om dat voor elkaar te krijgen had hij een panfluit en om zijn hoofd en stuk of tien andere hoofden van de rest van het orkest. Van papier-maché, natuurlijk.
Van veel muzikaliteit was bij Kama en Seele natuurlijk nauwelijks sprake, daarvoor konden we met gerust hart wachten op Stuurbaard Bakkebaard. Hoewel ze muziek maken die onmiskenbaar doet denken aan vochtige kroegjes met afbladderend behang, scheve tafels en een stapel kisten die als podium moeten dienen, hebben ze inmiddels al in elke zaal van betekenis gespeeld. De routine zat er dan ook enigszins in: de set was bijna identiek aan die van Crossing Border, enkele maanden geleden. Maar het is ze vergeven, want het gros van de bands die leunen op routine is lang zo goed niet.
Een optreden van De Kift leek me nogal moeilijk: elk afzonderlijk album plaatsen ze in een groot, verhalend geheel, en schetsen daarmee de sfeer van kroegen, zeevaarders, soldaten, uit de hand lopende recepties. Live is zo'n coherent geheel natuurlijk lastig om uit te werken, maar het ging ze goed af: met hun laatste album 'Koper' als rode draad, compleet met doordravende ceremoniemeester, werd hier en daar een ingang gevonden naar wat ouder werk. De band leek wel een thuiswedstijd te spelen, zo enthousiast reageerde het publiek op elke hele of halve noot die gespeeld werd. Werkelijk prachtig om te zien.
Zojuist ontdekte ik trouwens dat je zonder schroom één van de mooiste Nederlandstalige nummers aller tijden kunt downloaden. Het bruggetje: dit nummer is "Nauwe mijter". Gisteren ook nog live gehoord, en god wat was het prachtig.
© fireflies.nl