"Hi!! We’re The Mountain Goats!! Why don’t you people come a bit closer to the stage, I don’t bite and I won’t spit that much!!" Eigenlijk had John Darnielle wel gelijk: wij Hollanders zijn altijd een beetje bang voor artiesten en bewaren een veilige afstand van zeker een meter of twee tussen de voorste rij en het podium. En dat Darnielle het niet zegt maar roept!!, bleek al na even geen uitzondering te zijn. Ook songs werden aangekondigd met veel uitroeptekens: "This song’s about a monkey that makes evil faces and it’s called Baboon!!" "This song’s situated in an apartment where two people whom I know and love have moved in order to drink themselves to death!!"
Maar oké, de voorste mensen schoven nerveus een paar stapjes dichterbij. Ondanks dat de band werd aangekondigd in het meervoud, was het podium leeg op één Mountain Goat en twee kolossale planten achter hem na. Deze entourage was geen garantie voor rustige, lijzige gitaarmuziek: Darnielle voorziet met weinig middelen (slechts zang en gitaar) het grootste deel van zijn nummers van zoveel furie dat je elk moment een epileptische aanval zou verwachten. De ogen wijd opengesperd, soms zingend in allerlei richtingen behalve de microfoon, drijft hij zijn demonen uit. Zijn teksten zijn abstract en poëtisch, zijn stemgeluid en zang- en gitaartechniek rauw en ongepolijst, en misschien niet voor iedereen weggelegd. Maar de schoonheid en directheid van de nummers, en de gedrevenheid waarmee ze vertolkt werden, waren indrukwekkend.
"Well, one more of these, then we’re gonna do something different!!" was de aankondiging om bassist Peter Hughes op het podium te verwelkomen. Naast bassen werd hij bijna direct als reparateur aan het werk gezet: Darnielle brak midden in een nummer zijn D-snaar en bracht op formidabele wijze, onder gejuich van het publiek, het nummer toch tot een goed eind. De hele set stilleggen terwijl Hughes druk bezig was met de snaar? Geen optie, want stilzitten is iets wat Darnielle structureel niet kan. Daarom zong hij a capella een nummer van Billy Holiday en pakte bij gebrek aan beter de basgitaar maar om er een volgend nummer mee in te zetten. Gedurende dit nummer kwam Hughes er weer bij om Darnielle op zijn inmiddels gerepareerde gitaar te begeleiden. Weer een probleem de wereld uit.
The Mountain Goats maken muziek van het soort waarvan ik al enige kennis heb genomen via bands als de Willard Grant Conspiracy en Lullaby For The Working Class, maar geen van deze bands brengen de muziek zo kaal en effectief als Darnielle dat doet. Mijn eerste confrontatie met de muziek van The Mountain Goats, een los nummer hier en daar uitgezonderd, was dan ook bepaald memorabel. En met de kennis dat Darnielle inmiddels al een krappe vierhonderd nummers op zijn naam heeft staan, verdeeld over tien reguliere albums, en daarnaast wat tapes en compilaties, heb ik nog wat moois voor de boeg.
Dan nog even een rectificatie van een bericht wat ik een paar maanden geleden postte: het duo Jack & Faye bestaat niet. De nummers waar het hier om ging waren bedoeld voor een door oponthoud geplaagde en daardoor nooit uitgebrachte 7? van The Mountain Goats, in 1995 nog een collaboratie tussen John Darnielle en Rachel Ware. Maar de oproep van destijds blijft: ga deze nummers onmiddellijk downloaden en bestook Jon Nall met e-mails dat ze een release verdienen, want ze zijn echt onwaarschijnlijk mooi.
© fireflies.nl