Ik zal eens ergens heen gaan zonder onderweg iets van mijn bezittingen te verliezen, of dat althans te vermoeden. Ditmaal was ik mijn rijbewijs kwijt. In sprint terug naar het café naast de Nighttown, onderwijl Erlend Øye passerende. Hem zou ik de rest van de avond niet meer zien, op noch naast het podium - daarover later meer. Overigens vond ik mijn rijbewijs thuis terug, keurig op de schoorsteenmantel.
Incense, de vervanger voor het mij onbekende Something Corporate, was de eerste band die ik zag. De constant aanzwellende en afzwakkende muziek en mooie zangmelodieën klonken zeer aangenaam. Na ongeveer twintig minuten moesten we ze tabee zeggen omdat we niet het slachtoffer wilden worden van Belle & Sebastian'esque taferelen bij de Schouwburg waar Will Oldham zijn opwachting zou maken. Een half uur eerder aanwezig bleek wat overdreven, maar hoewel de toestroom wat langzamer op gang kwam zat de zaal bij aanvang van het optreden tot de nok toe vol. Alleen al door zijn aanwezigheid wist Oldham dit hele pakket aan mensen muisstil te krijgen. Hij gaf werkelijk alles met de weinige middelen die hij had: zijn stem, vaak op het randje, soms genadeloos overslaand, ondersteund door zijn gitaar. Het optreden werd beloond met een staande ovatie, en een sprakeloze Oldham raapte gauw zijn boeltje bij elkaar en vluchtte richting coulissen. Muziekgeschiedenis, wat mij betreft.
Na dit optreden liep onze grondig afgetimmerde programmering in het honderd. Erlend Øye hadden we moeten missen omdat de programmeurs dachten dat de keuze tussen een traditionele muzikant (Oldham) en een hippe vogel (Øye) geen moeilijke zou mogen zijn, en hadden beide artiesten tegelijkertijd inroosterd. De radiomakers van 3voor12 hadden een aantal artiesten, onder wie Erlend Øye, uitgenodigd om na hun reguliere optreden nog wat nummers te spelen op het speciale 3voor12-podium aan de Witte de Withstraat. Door de uitloop bij het optreden van Oldham en de schandalig grote afstand tussen het 3voor12-podium en de andere lokaties, hadden we Stephen Malkmus al moeten missen. Tien minuten nadat Erlend Øye had moeten beginnen bleek hij te zijn gesignaleerd bij het optreden van Das Pop. Dat zal niet voor ons alleen een tegenvaller zijn geweest, want de mensen waren al in behoorlijk grote getale toegestroomd. Terug naar de Nighttown dan maar, waar we nog een kwartier van Out Hud konden meepikken. De gedrevenheid was mooi om te zien, maar ik vond het allemaal wat te frivool en inhoudsloos. Bis deed dit honderd keer beter in haar hoogtijdagen, en had bovendien niet de ergelijke drang om er een soort van multiculturele pastiche van de moeten maken. Vervolgens werden we in de grote zaal van Nighttown, na een nogal beschamende valse start, weggeblazen door de leadsounds van The Faint. Hoewel het recyclen van de jaren '80 niet helemaal mijn ding is, vond ik deze band de moeite nog wel waard. De set was strak uitgekookt: beeld en geluid sloten zo naadloos op elkaar aan, dat je je kan afvragen hoeveel van de set was voorgeprogrammeerd - temeer omdat ik sommige instrumenten die ik hoorde niet op het podium terugvond en dus aanneem dat er een tape meeliep.
The Faint heb ik voortijdig verlaten ten gunste van de laatste band van de avond: The Kills. Zij zorgden laat op de avond voor het tweede hoogtepunt na Will Oldham. Subtiliteit kennen ze niet. In het geval van The Kills is het toverwoord DISTORTION, zo veel en zo hard mogelijk. Alles ronkte en raasde en bromde en kraakte, stemmen waren nog maar nauwelijks van het lompe gitaargedreun te onderscheiden. Zanger Jamie Hince tuurde met demonische blik te zaal in. Zangeres Alison Mosshart kronkelde over het podium en pafte ondertussen de ene na de andere sigaret weg. Rock & roll!
© fireflies.nl