Langweiligkeit, een soort van mini-Crossing Border, is opgezet om de verveling tegen te gaan in Den Haag. Dat klinkt als een uithaal, en dat is het misschien ook wel. Sinds het Paard door verbouwingen is dichtgegooid (dit duurt inmiddels al zo'n vier jaar), is er op muzikaal gebied geen ruk meer te beleven. Dat terwijl we toch genoeg café's hebben met een podium, die qua grootte niet onderdoen voor pak 'm beet een Rotown. Voor één dag laat de organisatie van Langweiligkeit zien hoe het hoort: livemuziek in alle café's aan de Grote Markt. En alsof ze van de gelegenheid gebruik wilden maken, bleek aan het eind van de avond dat ik alleen maar Nederlandse artiesten aan het werk heb gezien, die varieerden van 'prima' (Belmondo, Can-Of-Be) tot 'formidabel' (Audiotransparent, Cellophane). Ook een opsteker.
Can-Of-Be als eerste. Pakkende liedjes van een getalenteerd duo. Meestal heel rustig, maar alsof de duivel ermee speelde ging bij het eerste hard aangeslagen akkoord van een Jeff Buckley-cover gelijk een snaar doormidden. Gelukkig zat de hele zaal vol met andere artiesten, dus het probleem was zo verholpen. De cover was trouwens geweldig, met Roeland op distortion-orgel. Can-Of-Be werd, na veel gepruts van de irritante geluidstechnicus van de Zwarte Ruiter, opgevolgd door het Groningse Audiotransparent. Prachtige muziek die wat aan Codeine of zelfs Low deed denken. De zes muzikanten voelden elkaar perfect aan, en de paar gebreken die te horen waren hadden alles te maken met de onoplettendheid van wederom de geluidstechnicus, die aan het kletsen was wanneer hij op had moeten letten en onnodig het podium op klom en microfoons ging verplaatsen wanneer er niks aan de hand was. Ik hoop dat er, zeker met de release voor de boeg, een tour in zit voor Audiotransparent, want deze lui wil ik vaker zien.
Kinderen en honden de zaal uit (letterlijk!) bij de gitaarmuur van Belmondo. Gedreven, dynamisch, en vooral LUID. Klonk best oké, hoewel gitaarsolo's en beukende slotakkoorden nou niet echt mijn ding zijn. Met teksten als "stay tonight, because it never felt so right", maak je me trouwens ook niet echt vrolijk. Maar goed. Zeker weten doe ik het niet, maar volgens mij vonden we de tweede zanger/gitarist terug als leadzanger van Cellophane, een band die stadsgenoot Belmondo met een straatlengte versloeg. Wederom erg luid, maar vele malen spannender. Meer richting bijvoorbeeld Sunny Day Real Estate. De geweldige drummer verdient wat mij betreft de publieksprijs - aan het eind van de set stond niets van zijn drumstel nog overeind. Echos Minor overtuigde met wat meer traditionele gitaarmuziek, hoewel de nummers misschien wat te weinig onderscheidend waren om echt op te vallen.
Dit alles speelde zich af in de wat krappe Zwarte Ruiter. Een deur verder, in de Zeta, waren de geluidslandschappen van Au te horen, ondersteund door beelden van CNN en een gigantisch opblaasfiguur van een hand die het V-symbool maakte. Later op de avond werd het B.A.F. Soundsystem binnengerold met prima techno. Ondertussen vlogen in de Boterwaag tijdens het optreden van Zundapp de stoppen door. Van verveling geen sprake op Langweiligkeit.
© fireflies.nl