Net zo gratis als Parkpop maar dan wél met leuke bands: Metropolis. In sneltreinvaart mijn indrukken. Overigens wil ik even aftrappen met een klacht over het te hoge volume, want twee dagen nadien zit ik nog steeds met een nare piep in mijn oren.
Satellite7 had bij hun optreden in de finale van de Grote Prijs vorig jaar z'n instrumenten vergeten. Omdat ze ondanks dat met kop en schouders boven de rest van de bands uitstaken (Kopna Kopna uitgezonderd), was ik wel benieuwd hoe ze het in vol ornaat zouden doen. Helaas, helaas, te laat op het terrein - het enige wat ik hoorde was het slotakkoord: "paaaa-DOEM! Bedankt, wij waren Satellite7!". Beuh.
Doorgewandeld naar The Black Keys. Niet onaardig, misschien een beetje oeverloos gerag. Geen band waar ik direct achteraan moet. Ik hoorde alleen de laatste paar nummers, maar het publiek reageerde door het dolle heen. Waarschijnlijk had ik het meer kunnen waarderen als ik vanaf het begin midden voor het podium had gestaan.
Vervolgens Electric Six op het hoofdpodium. Volgens mij stond ik de hele set lang met een meterslange grijns op mijn gezicht. Niet omdat ik het nou echt de beste band van de wereld vind (al was dit optreden wel gewoon er-rug goed en gedreven), maar meer vanwege de geweldige stage presence van zanger Dick Valentine, naar eigen zeggen onder invloed van ‘angel dust' (PCP). En dus maakte hij koprollen over het podium, moest iemand uit het publiek die met z'n armen over elkaar stond het ongelden, incasseerde hij applaus midden in het nummer 'Gay Bar' om vervolgens doodleuk weer verder te gaan, stond hij op momenten dat hij niet hoefde te zingen onbewogen het publiek in te grijnzen en probeerde hij zijn geconcentreerd spelende gitarist omver te duwen. Hilarisch!
Nog een stukje kunnen meepikken van The Robocop Kraus. Leuk, hard, maar niet te onderscheiden van zoveel andere leuke harde bandjes. De zanger trok alle aandacht naar zich toe: stond hij het ene moment bovenop de basdrum, aan het eind van de set sleurde hij het drumstel uit elkaar terwijl de drummer nog aan het spelen was en vluchtte met de snaredrum het podium af, achternagezeten door een nog altijd doorspelende drummer. Gitarist en bassist leken te denken "daar gaat ons mooie slotakkoord", en breiden maar een eind aan de set. Ook in een flits gezien: Green Hornet, ter hoogte van hun toegift (geluidsmuur mét drawbar-orgel, klonk goed), en The Buffseeds (rustigste band van de dag, mooie muziek met zang die enigszins vrouwelijk klonk á la de stem van Stef Camil Carlens, hen had ik wel een grotere kans willen geven dan de paar nummers die ik hoorde).
Tussen Green Hornet en The Buffseeds helemaal naar het andere eind van het veld gelopen voor een zeecontainer-optreden van Voicst, met hoge verwachtingen. Veel dingen gingen mis (bassist en zanger die hun geluid kwijt waren, rondzingende microfoons, nummers die overnieuw moesten), maar dat stond bepaald niet in de weg van hun puntige, zeer effectieve gitaarnummers. De eerste keer dat ik iets van deze band hoorde, het mp3-weggevertje "We are on a chemical push" uitgezonderd. Zelf hebben ze het misschien niet gemerkt, maar Voicst hield net op tijd op voordat een aantal ladderzatte Feyenoord-supporters, afgekomen op het gitaargeweld, stennis konden gaan schoppen.
Bijzonder goed optreden, verwachtingen ingelost, maar weinig tijd om hierbij stil te staan want in de de tent zouden The Thermals gaan beginnen. Met de nadruk op 'zouden', de heren en dame waren slachtoffer geworden van het oer-Nederlandse file-fenomeen. Zonder ook maar een idee te hebben hoe laat ik ze dan zou kunnen verwachten weer naar het andere eind van het terrein gelopen voor Pfaff. Het kattengejank wat tijdens deze wandeling op het hoofdpodium te horen was, was ontluisterend. Een zwarte mevrouw haalde met haar stem wat oeverloos uit over een meelopende tape, en in de intermezzo's beende ze over het podium om dingen te vertellen als "Fuck the war. I want peace. I want peace in the world. Not fucking bullshit peace." Houdoe!
Tijdje voor de verkeerde zeecontainer gestaan met het al even erge Bambi, laat ik hier verder geen woorden aan vuil maken. Pfaff, die zijn set begon met het jatten van een frietje uit het publiek (slecht idee, zo bleek later), was vele malen leuker. Het gras onder mijn voeten moet, gelijk mijn trommelvliezen, vergruisd zijn door de kei! harde! hoge! tonen! "Dankuwel, dames. Vooral de dames."
Voortijdig vertrokken om te zien hoe het stond met de fileproblemen (yap, wéér helemaal naar de andere kant van het terrein) en hatsikadee: The Thermals werden juist aangekondigd. Bij de rauwe rock van deze band ontstond al gauw een wilde moshpit, waar fotografen met gevaar voor eigen leven en apparatuur foto's van wilden nemen. Toffe band, goed optreden, mij zelfs te kort maar ik weet dan ook niet hoe uitgebreid hun eigen repertoire is. Daarna was het gedaan met de muziek (Interpol kon ik helaas niet meer bijwonen), maar nog wel even wat loggers ontmoet: Martijn, Jan en Nicole. *zwaai*
© fireflies.nl