Voor goede bands van eigen bodem hoefde ik dit keer eens niet de residentie uit. Je zou denken dat de Knol van Troje het begint te leren - de interessante avonden waren tot nog toe immers op twee vingers te tellen. Maar een paar caféoptredens daargelaten (26 november Miss Wyoming en 3 december Venus Flytrap) zal ik er de komende tijd weinig te vinden zijn. Hiphop-parties, R&B-parties en eighties-parties wat de klok slaat, maar voor indierockin' Fireflies wil het het programma maar niet interessant worden.
Genoeg gezeurd, afgelopen donderdag was het allemaal erg goed dus laten we het daar eens over hebben. Op een steenworp afstand van waar ik ze de laatste keer zag (in de Zwagte Ruitâh, juni dit jaar) kwam Radio.. eh.. Audiotransparent krap dertig man platspelen. Dat klinkt nogal sneu, maar ze lieten zich er niet door uit het veld slaan. Groot verschil met de eerste keer was dat ik sinds het titelloze debuut hun repertoire nu goed ken, en de vele kippenvelmomenten kon vastspijkeren aan titels. Vele Hagenezen die voor een habbekrats dit optreden hadden kunnen bijwonen, zouden eeuwig spijt moeten hebben om fantastische uitvoeringen van Two sides, Lowhigh en Cross a river te hebben moeten missen. De violen van Turn over, waarbij Andreas de rondzingende microfoon als een mug van zich moest afslaan, waren alsof iemand met scherpe nagels over mijn onderarmen trok zo mooi. Muziek die als een deken over het publiek heenvalt. Bij de 'fin' van uitsmijter Your God ging de band tot het uiterste, en denderde minutenlang over de toeschouwers heen. Persoonlijk vond ik het bovendien erg geinig dat zodra iemands rol op het podium was uitgespeeld, die persoon ook gelijk de plaat poetste. Toen de band eenmaal met de tanden aan de snaren hing voor een zo groot mogelijke geluidsmuur, was zanger Wouter 'm bijvoorbeeld allang gepeerd. Geweldige band - ze staan de komende maanden nog wel hier en daar op de vaderlandse podia, dus grijpt uw kans. Overmorgen, de 26ste, staan ze bijvoorbeeld in de bovenzaal van Paradiso op de Locals Only-night (al vind ik Grunnen nou niet bepaald local, dat terzijde).
Zea, Zea, Zea… ik heb nogal een haat-liefde-verhouding met ze. De eerste keer dat ik ze live zag had ik net, naast een grote stapel andere platen, hun debuut achter de kiezen. Het maakte niet direct indruk. Het optreden was op een K-Tsjoem-avond in Paradiso, naast Scout Niblett en The Microphones, iets meer dan een jaar geleden, en ze werkten me nogal op de zenuwen. Gitaar, zang, gabber, drum & bass, rare stemmetjes, elektronicagefruts, wat wilden ze nou eigenlijk? Maar na hun tweede plaat Today I forgot to complain viel al die gekkigheid op z'n plaats en was ik om. Voor wat betreft hun muziek althans, want live weet ik nog altijd niet helemaal wat ik met ze aanmoet. De nummers zijn geweldig, Arnold en Remco springen, stuiteren en vallen over het podium, rammen hun keyboards en samplers van enthousiasme bijna door de brakke bananenkistjes heen, pleuren de gitaar in de hoek om met een snoekduik achter de elektronische apparaten weer tevoorschijn te komen, gebruiken gitaarsnoer in combinatie met voorhoofd om geluid mee te maken… maar het vloekt allemaal zo met de knikkende hoofdjes in het publiek. Dansbaar is het bijvoorbeeld nauwelijks - daarvoor schieten de nummers te vaak van stilte naar herrie, naar gabber, naar een filmconversatie, naar stilte, naar herrie, naar nog meer herrie, om te eindigen alsof plotseling de stroom is uitgevallen. Je staat er met een grote grijns heen te kijken, dat zeker, het klinkt allemaal erg goed en van een gebrek aan enthousiasme kun je Zea niet beschuldigen. Maar misschien ben ik toch op zoek naar wat meer vastigheid tijdens een live-optreden.
Ach joh, ik loop te zeuren want ze steken in het laatste nummer bij wijze van spreken gewoon een middelvinger naar me op: We buried indie rock nou eenmaal years ago. Ik loop gewoon hopeloos achter de feiten aan.
© fireflies.nl