De Mountain Goats, toen en nu in de samenstelling van John Darnielle en Peter Hughes, had ik een dik jaar geleden in hetzelfde zaaltje voor het eerst gezien, ik kende nog niks van hun muziek, en het was overdonderend. Pas na dat optreden ben ik de albums van de Mountain Goats gaan beluisteren, natuurlijk te beginnen bij de drie die ik die avond van spraakwaterval Darnielle kocht. Erg, erg fijne muziek. Nog maar eens gaan zien dan, zeker omdat ze in de buurt speelden.
Eerst mocht Cass McCombs, een naam die ik niet kende maar die wel mooi tussen Neil Halstead, Piano Magic en Kristin Hersh op 4AD zit. Het bleek niet Cass McCombs op een wankel krukje met een valse gitaar, maar Cass McCombs avec bande rock & roll, en hoewel ze absoluut geen toenadering zochten tot het publiek was het een verdomd aardig optreden. Vooral de echte knallers met staccato doordenderende bas en McCombs op één been over het podium tollend waren fantastisch.
"We're the Mountain Goats, come up close!! I don't see any use for that big empty space over here!!", Darnielle begon zijn set bijna identiek aan die van vorig jaar. Het optreden was natuurlijk minder overdonderend dan bij zo'n eerste ontmoeting, maar zeker niet minder charmant. Darnielle blijft een geweldig performer die overduidelijk veel lol heeft in optreden voor een publiek. Nummers beëindigt hij met een bulderende lach, tussen de nummers door maakt hij grappen met Hughes, en degene die om My favorite things vroeg, kreeg te horen: "No, let's do a song about one of my favorite things, which is youth addicted to narcotics!!" Vooral veel gehoord van Tallahassee en zijn laatste album We shall all be healed. Een erg fijn optreden weer.
Wat me tegenviel was het publiek, het zal er wel mee te maken hebben gehad dat het concert op zaterdagavond plaatsvond en ook veel mensen de Rotown zijn binnengewandeld die niet echt geïnteresseerd waren in de band. Ik stond naast een groepje van een man of vijf, die pal voor het podium behoorlijk hard door de nummers aan het zwammen waren. Tja, ik snap dat dus niet zo. Doet een meisje van die groep "SHHH!" naar een vriend tijdens het nummer Shadow song, begint hij hardop te lachen, zegt zij "Haha, nee serieus hoor! Hahaha!". Dolle pret. John Darnielle had even daarvoor het nummer aangekondigd met "This is a very quiet song for a friend who's dead".
© fireflies.nl