Tjonge. Dacht ik het gelukje te hebben dat niet alleen Iron & Wine weer eens in het land is, maar ik er bovendien die avond Blonde Redhead bij zou krijgen. Het werd onverwacht zelfs nog mooier! CocoRosie en de heren van Timesbold speelden dezelfde avond in de bovenzaal. Vier voor de prijs van.. eh.. één, want ik kwam in eerste instantie voor Iron & Wine.
Hoewel ik er letterlijk helemaal niks van gezien heb behalve na even een wild rasta-kapsel en volgens mij de bovenkant van een harp, hadden we met CocoRosie alvast de grootste verrassing op zak. Lieftallige, dwarse deuntjes, rare samples, speelse zang van de zusjes Sierra en Bianca Cassidy. Zeer aangenaam. Iron & Wine, wederom met zijn maatje Patrick McKinney, deed zijn ding kalm, rustig en bloedmooi zoals we van hem gewend zijn. Net zoals de foutjes hier en daar, ondersteund met af en toe een 'whoops!' of een 'sorry, sorry!'. Jammer genoeg liep de grote zaal vol toen de act in de bovenzaal was afgelopen, en werd het getetter na verloop van tijd harder en harder (zoals voorspeld). Niet dat Sam Beam zich daar veel van aantrok.
Daarna weer alle hens aan dek voor Timesbold, met veel nieuw en opvallend veel luidruchtig werk, wat me toch wel erg benieuwd maakt naar hun laatste plaat Eye eye. Het was wederom druk, waardoor ik er meer van heb kunnen horen dan zien. Grapjassen trouwens, die Timesboldenaren. Hadden ze speciaal voor deze bescheiden Europese toer een EP opgenomen, dus alle bezoekers stortten zich en masse op dit kleinood. Blijkt nu dat ze op zo?n beetje elk Nederlands podium komen spelen. Blonde Redhead tot slot leek wel een wedstrijd te spelen om met zo weinig mogelijk middelen en zo vol mogelijk geluid neer te zetten. Een wedstijd die ze trouwens met gemak wel met zichzelf kunnen aangaan, en wat een sensationele bak dwarse rock & roll tot gevolg had.
Veel moois op één avond plannen, dat mogen ze vaker doen bij Paradiso.
© fireflies.nl