Waarom weet niet elke Hagenees van het bestaan van Langweiligkeit af? De Grote Markt zat dit weekend afgeladen vol, maar als er dan weer eens iemand een café uitstrompelde met wat biertjes in zijn hand hoorde je regelmatig de vraag of er die dag "iets speciaals aan de hand was, ofzo??"
En dat was er. Live-muziek namelijk. Met voornamelijk Haagse bands, zoals de jongens van Grechko's Doll die 's middags in de Zwarte Ruiter een binnenkomer van jewelste neerzetten. Donderende emotioneel geladen noise, vernuftige onvoorspelbare ritmes, en snaren zijn er niet om aan te tokkelen maar om met de vuisten op te slaan. Een band om in de gaten te houden. Even de Boterwaag binnengewandeld daarna, maar daar viel weinig interessants te beleven. Op het geïmproviseerde podium stond iemand gedichtjes voor te dragen. "Het nu volgende gedicht gaat ook over muziek. Het is geinspireerd door een nummer van de Red Hot Chili Peppers. 'Under the bridge'. De titel van het gedicht is: 'Onder de brug'. Na het gedicht: "En dit is meteen een mooi bruggetje naar dieren". Aha. Terug naar de Zwarte Ruiter voor de netjes gepolijste rock van Naked. Degelijke muziek, maar het werd nergens echt speciaal. Blijkbaar had zanger Arie Spaans zijn hele familie opgetrommeld, want de ruimte voor het podium veranderde al gauw in een kindercrèche. Aan de zijkant zaten de kids met hun speelgoed netjes gerangschikt van jong naar oud. Vanuit de zaal klommen mensen het podium op om vanachter de band een foto te nemen van het publiek. De laatste paar nummers stond dit gezelschap onafgebroken voor het podium te dansen, dus geslaagd was het optreden zeker, al kon ik er zelf niet zo bijster veel mee. Can-Of-Be speelde in het Paardcafé, en het duo van vorig jaar was nu aangevuld met half Grechko's Doll, plus een drummer en een celliste. En dat klonk erg fijn. De muziek en de zangtechniek van zangeres Julie Scott hebben iets weg van Flowers For Breakfast, kent u ze nog? Experimentele songs, ongebruikelijke instrumenten (trekharmonica's en xylofoons werden erbij gesleept), en vooral veel lol tijdens het spelen.
Na een paar uurtjes pauze openden de garagerockers van Spider Rico het tweede deel van het Ruiter-programma. En alles ging fout, en gitaren waren vals, en de band vond Den Haag een klotestad, en snaren gingen doormidden, en de bandleden pleurden af en toe bijna van het podium, en de drummer en de gitarist kregen ruzie, maar goeie god wat een grandioze set. Hard en effectief. Thom Revolver was de laatste band die ik zag. Vierkwartsmaat electrorock compleet met oogschaduw en glitterende dasjes. Zoals we ze al zo vaak gezien hebben zou ik bijna zeggen, maar af en toe sloeg onverwacht de vlam in de pan en was er toch een tamelijk aanstekelijke bak herrie te horen. Hoewel het publiek duidelijk ongemakkelijk werd van de act (vooral door de meegebrachte dansnicht die drie meter voor het podium nodig had), had de band zelf de grootste lol. Zelf had ik het na even wel met ze gehad. Aardig, maar mij teveel gimmick.
© fireflies.nl