Voor hij nog maar een noot had gespeeld was Sufjan Stevens al druk in de weer aan de zijkant van het podium. Op een geïmproviseerde flipover tekende hij een kaart van Michigan en de Great Lakes, vertrok vervolgens weer tussen de coulissen en liet de mensen in verwondering achter. Men schuifelde dichterbij. Een paar namen op de kaart waren te herkennen als titels van nummers op zijn voorlaatste plaat Greetings from Michigan: 'Holland', 'Romulus', 'The Upper Peninsula', 'Paradise'. Verder stonden we er maar een beetje om te grinniken.
Stevens begon met een cover van 'The one I love' van R.E.M., wat de perfecte inleiding was om het de hele middag over zijn geliefde geboortegrond te hebben: Michigan, midwestern America. De getekende kaart was dan ook niet zomaar een grap, het was meteen ook de playlist waaraan hij zijn set ophing. En het optreden was niet zomaar een optreden, het was tegelijk een merkwaardige, droogkomische en ontwapenende wandeling door Stevens? eigen jeugd, die hij in zo?n beetje elke verre uithoek van Michigan heeft doorgebracht: van Romulus onder de rook van Detroit tot het mistroostige plaatsje Paradise, en van spookhuizen tot trailer parks. Waren ze op zijn albums al schitterend, als je zijn songs in deze context terughoort maken ze, teruggebracht tot kalm banjo-getokkel en zang, zelfs nóg meer indruk.
Stevens nam uitgebreid de tijd om te vertellen over de vreemde plaatsen in Michigan waar hij en zijn ouders gewoond hebben en gebeurtenissen uit zijn jeugd - huizen die op mysterieuze wijze afbrandden ('Seven swans'), zijn pa die telkens in het holst van de nacht een ingeving kreeg en dat aan hem kwijt moest ('He woke me up again'), een vriendin met wie hij naar de grote stad vluchtte ('The dress looks nice on you') en die later tot zijn verdriet trouwde met iemand anders ('Size too small'), vrouwen in het plaatsje Paradise die zo'n ellendig leven moesten hebben dat ze waarschijnlijk óf weduwe, óf gescheiden waren ('For the widows in Paradise, for the fathers in Ypsilanti'), het krankzinnige plaatsje waar hij naar de universiteit ging, wat gesticht was door Nederlanders, en waar ze 'fat balls' eten en tulpenparades houden ('Holland'). Tussen de nummers door viel er genoeg te lachen, maar wanneer Stevens weer begon te spelen keek iedereen sprakeloos toe, deinde zachtjes met het nummer mee, wachtte tot de aller-allerlaatste toon was weggestorven, en brak in een oorverdovend applaus los. Een onwaarschijnlijk mooi en intiem optreden.
© fireflies.nl