Broken Social Scene · Rotown · 25 juni 2004 · €6,50

Zeven Canadezen op het podium in een stampvolle Rotown, er was nogal wat te verwerken voor toch al niet de grootste zaal van het land. En dan heeft Broken Social Scene zelfs nog een paar muzikanten thuisgelaten, want op hun laatste reguliere album You forgot it in people zijn ze met z'n tienen, gastmuzikanten excluis. Braaf allemaal één instrument bespelen? Nee hoor. Uit het niets duikt een trombone of een trompet op, degene van wie je verwachtte dat hij de voorman zou zijn is bij het volgende nummer in geen velden of wegen te bekennen, een gitarist bestelt gauw een whisky aan de bar als hij even niks te doen heeft en wanneer Almost crimes wordt ingezet kunnen we het achtste bandlid, Emily Haines, op het podium verwelkomen. Op een gegeven moment speelde de band een nummer met zes gitaren (waarvan één basgitaar) en namen zes personen de vocalen voor hun rekening. Eén van de vele hoogtepunten van de avond.

Want hoogtepunten, daar lijkt het de hele avond wel van aan elkaar te hangen. Een rustige opener gaat na een paar minuten over in het venijnige KC Accidental. Stars and sons stuitert voort op een onweerstaanbare baslijn, en jawel hoor: midden in het nummer barst de band los in enthousiast handengeklap. Emily en Kevin Drew tillen in unison het toch al geweldige Almost crimes naar grote hoogten. Uit de coulissen springen bandleden tevoorschijn met shakers en tamboerijns. Tijdens het Dinosaur Jr'esque Cause = Time is opeens de helft van de bandleden gevlogen en alsof er een andere band op het podium staat wordt vervolgens de rem ingetrapt voor ingetogen nummers als Looks just like the sun en Lover's spit.

Het prijsnummer van de avond, Anthems for a seventeen year old girl, hadden we dan nog niet eens gehad. Dit kon wel eens het meest nagelbijtend spannende nummer zijn geweest dat ik in lange tijd uitgevoerd heb zien worden. De repeterende, fluisterende zanglijn van Emily ("Park that car/Drop that phone/Sleep on the floor/Dream about me") en de aanwakkerende gitaren zorgden voor een bijna hypnotiserende mantra die minuntenlang voortdenderde.

Broken Social Scene live is niet zomaar een band op een podium, het is een evenement. Waarom ze deze bandnaam hebben gekozen blijft me dan ook een raadsel, want de onderlinge vriendschap die het achttal uitstraalt werkt aanstekelijk. Zijn ze niet aan het spelen, dan zijn ze wel met elkaar en met de crew aan het dollen. En met het publiek, al wist die niet helemaal hoe ze moest reageren op het enthousiasme van de band. Toen Kevin de zaal instapte om te vragen hoe het publiek over hun thuisstad dacht, bleef het ernstig stil. Toen één van de gitaristen met een tamboerijn de zaal in macheerde, zag je mensen links en rechts wegduiken. Maar het plezier dat de band uitstraalde werd er niet minder om. Grandioos, één van de beste optredens die ik dit jaar heb bijgewoond.