Ook ik heb me afgelopen zondag, net als vele andere muziek-o-fielen, in het Zuiderpark in Rotterdam verschanst voor editie nummer zestien van Metropolis. De laatste dagen heb ik geen tijd gehad om er een fatsoenlijk stuk over in elkaar te componeren, dus fiets ik er even (wederom) in sneltreinvaart langs. Maar lees vooral ook de impressies van Stop The Noise, Nicole Popscene, Vido Liber en de Subs.
Gem trapte af. Een goed en energiek optreden, hoewel tegen het eind aan misschien toch wat eentonig. Myracle Brah deed mijn aandacht meerdere malen verslappen, en er was een heel klein meisje met een bh aan een stok voor nodig om me weer bij de les te krijgen. Het loeiharde gebulder van The Cumshots trok mensen als een magneet naar het hoofdpodium toe, en hoewel ik erg heb gelachen om de boomlange zanger die de moshpit in dook om wat rake klappen uit te delen was het toch niet echt een band om serieus te nemen. The Killers losten elke verwachting in met een beest van een optreden, en waren wat mij betreft de knaller van het festival. Op Modest Mouse kom ik zometeen nog even terug. Het gejengel van Reigning Sound deed ons wegvluchten naar ondermeer Maxeen en Emmerhoff & The Melancholy Babies, maar ook dat was niet interessant genoeg om de kraampjes links te laten liggen. The Bees waren best aardig. Toch zochten we na even maar een wat stiller hoekje op, want ik moest bij elke uithaal van de zanger weer een stel krakende trommelvliezen incasseren, zo hard klonken de hoge tonen. En niet alleen de hoge tonen klonken hard bij Ikara Colt, het volgende hoogtepunt met een optreden dat achter zo'n ongelooflijke muur van noise was weggestopt dat je er steil van achterover sloeg. Vooral drummer Dominic, wiens uithoudingsvermogen volgens mij bepalend is voor de lengte van een optreden van Ikara Colt, verdient applaus. TV On The Radio sloot op een nogal curieuze manier de zaak af. De muziek klonk goed maar het geluid was een beetje mat, en ruim voordat het optreden afgelopen zou moeten zijn was de zanger 'm gepeerd en kon zelfs Jaaboo hem niet terug het podium op krijgen. Nog een heel klein stukje BarXino gezien. Vooral door vermoeidheid en druilerig weer hielden we dat optreden maar voor gezien.
Nog even terugkeren naar Modest Mouse, zoals beloofd. Want Isaac Brock en zijn mannen waren voor mij natuurlijk het eigenlijke hoogtepunt van de dag, zeker omdat de laatste twee (ver uit elkaar gelegen) optredens in Amsterdam zo onhandig waren gepland dat ik er beide keren niet bij kon zijn. Ze waren precies zoals ik verwachtte: geweldige muziek, vervelende mensen. Isaac had nog geen bedankje over voor het applaus, na elke laatste toon begon hij gelijk weer druk te gebaren naar de crewleden en als hij al eens wat zei was het om de tussen-DJ af te zeiken. Maar de muziek, die was grandioos. Naast veel Good news for people who like bad news kwamen ook oude knallers als Neverending math equation, Interstate 8 en een fantastische knetterharde versie van Doin' the cockroach langs. World at large zette een bijzonder mooie spanningsboog in en leek veel te beloven voor de rest van de set, maar juist na dat nummer pakte de band z'n biezen. Jammer, beetje vreemd, maar eindelijk heb ik ze live gezien en dat vergoedt veel.
Zo, en dan morgen gelijk maar een andere band die ik al heel lang live wil zien: Tortoise. Hallee!
© fireflies.nl