Dudley Cooperation, Pinback · Rotown · 15 juli 2004 · €5

Ik denk dat Pinback zich het best op z'n gemak voelt in een studio met allerlei apparaten om mee te prutsen, zonder een rumoerig publiek voor hun neus. Want hoewel ze gisteren in de Rotown een erg mooi optreden gaven, leken ze toch een beetje ongemakkelijk op het podium te staan. Amistead Burwell Smith IV (a.k.a. Zach) stond erbij alsof het hem allemaal niks kon bommen, Rob Crow stond nogal verdwaasd om zich heen te kijken en deed heel af en toe een halve poging om het publiek iets duidelijk te maken.

Waarom het toch zo'n goed optreden was, kwam voornamelijk omdat Pinback gewoon godsgruwelijk mooie muziek maakt. Ik hou ontzettend van de constant heen en weer springende praat-/schreeuw-/fluisterzang van Rob en Zach, de vaak adembenemende melodieën en de emotionele geladenheid van hun muziek en hun teksten. En hoewel het er op plaat vaak héél kalm aan toe gaat, bleven de meeste nummers live moeiteloos overeind - het onweerstaanbare 'pah-pah-pah' en 'do-do-do-dobeedo' van Loro, het bloedmooie Tripoli, het kippenvelbezorgende geschreeuw in Prog, de nummers klonken fantastisch. De ritmische samenzang van Zach en Rob werkte prima met deze hardere variant op hun studiomuziek, en de drie gastmuzikanten die ze hadden meegenomen vulden het duo goed aan. Zach's basspel was imponerend. Hij gebruikte zijn basgitaar feitelijk als bas- en leadgitaar tegelijk, door melodielijnen te spelen op heel kort afgeknepen snaren en deze af te wisselen met basloops, en dat klonk geweldig.

Slechts op een paar momenten was het niet echt Pinback meer. Bij het in de studio doodkalme nummer Chaos engine moest Rob dit keer zijn fluisterlijntjes op volle sterkte over de gitaren en drums heen zingen. En dat Rob soms wat moeite had met zijn zangpartijen, bleek al eerder. Op hun albums zingt hij bijna fluisterend zijn hoge zanglijnen in, haalt ze door de computer, verknutselt ze, poetst ze op. Maar live zat hij er met zijn lange uithalen soms behoorlijk naast. Dit gezeur daargelaten heb ik erg genoten gisteren, en kan ik weer één van mijn favoriete bands van wegstrepen van het lijstje van bands die ik nog wil zien.

Onverwacht was er ook nog een voorprogramma, in de vorm van de bevriende band The Dudley Cooperation. Hun sto-sto-stotterende muziek was een zeer aangename verrassing. Denk aan Pavement'esque popsongs, maar dan door de hakselmachine gegooid. "Kort intro! Nu een drumroffel! Stilvallen, en refreintje! Noise, noise!! Even een korte pluk aan de bas, dan nog meer noise! Afkappen, nieuw nummer! Eerst 'n rustig gitaarlijntje, dan het refrein! Nu alleen zang en bas! Dan noise!! Kappen, volgend nummer!!" Ik heb nog nooit een band op zo'n effectieve manier het geleuter uit het publiek de nek zien omdraaien. Ze begonnen met een Death Cab-achtig, zeer rustig zanglijntje, wat een minuut of drie voortduurde. Zonder enige opbouw of aankondiging werd het kletsende publiek totaal onverwacht een ongecontroleerde bak herrie in het gezicht geblazen. Men schrok zich werkelijk de tyfus, en toen de band al even onverwacht weer terugkeerde naar het rustige zanglijntje was de zaal muisstil. Een erg leuke band, daar wil ik graag meer van horen.