David Poe, Ed Harcourt · Melkweg · 1 december 2004 · €13

Twee troubadours in den lande, en dan beide ook nog eens samen in de Melkweg: de heilige graal voor mensen die van deze muziek houden, en dat waren er een hoop. Maar dat de twee heren eigenlijk gewoon bevriend zijn en het dus helemaal niet zo toevallig is dat ze samen optreden, bleek al snel: de ene vulde met plezier het optreden van de ander aan.

Allereerst werden we getracteerd op een sterk optreden van David Poe, die met een grijns van oor tot oor de zaal in stond te staren. Sowieso was Poe iemand die duidelijk en oprecht contact zocht met het publiek. Leuterende mensjes wimpelde hij weg en met de mensen in de zaal die een biertje vasthielden wilde hij wel even proosten. Mét oogcontact, anders zou het volgens een oude Duitse legende zeven jaar slechte seks opleveren. Had hij gehoord. De meeste nummers verzorgde Poe in zijn zielige uppie (ik blijf er toch respect voor hebben), maar even verderop in de set werd de trompettist van Ed Harcourt even geleend "to toot along on his horny horn". Als broers stonden ze grappen met elkaar te maken, tussen en tijdens de nummers. En als dat al zo leuk klinkt, ach, waarom dan niet meteen Harcourt's voltallige band het podium op slepen? Een goed optreden van een vriendelijke praatjesmaker: aan het eind van de avond was Poe tussen het publiek bij de garderobe gedoken om wat te kletsen met de mensen die gekomen waren.

Ed Harcourt was de persoon waar de mensen in de zaal voor gekomen waren, want nu waren de koppen wel dicht en naar het podium gekeerd. Dat is nog een understatement overigens, maar daar kom ik zometeen nog wel op terug. Een vreemde snuiter met voor zijn ogen vallend haar kwam het podium op, en begon zijn set achter een piepklein, van ellende bijna in elkaar stortend pomporgeltje. "Meteen het saaiste nummer van de plaat!" werd me gezegd, maar ik vond het juist erg mooi.

Het optreden was goed, hoewel bij sommige nummers toch wel de verveling en eentonigheid erin begonnen te sluipen. Harcourt draaide dat meestal bij het volgende nummer meteen de nek om, door met de hele band (vijf man/vrouw plus meneer Harcourt zelf) alle registers open te smijten. Even voor het eind, bij klapper Loneliness, leek het wel alsof iedereen die een instrument kon vasthouden op het podium mocht klimmen om mee te doen. David Poe was kwijt, tot (gespeeld) ongenoegen van Harcourt ("Damn, he's probably asleep"). Na het nummer liet hij weten dat hij het wel grappig vond om een podium en een zaal vol mensen te zien glimlachen bij een nummer dat gaat over wanhoop.

Ed Harcourt zelf is nogal een onmogelijke vent. Hij had veel te zeuren, over Keane, over Sylvester Stallone, over allerlei verslavingen waar hij constant aan toegeeft. Aan het eind van het optreden bood hij zelfs zijn excuses aan aan de band, en aan David Poe omdat hij tot drie keer toe een glas wijn over hem had heengegooid. Maar je zag tijdens het optreden toch ook wel dat Harcourt door de overige bandleden, ondanks de ongemakken, oprecht gewaardeerd wordt. Hij moedigt de drummer tijdens een nummer even aan, wisselt blikken uit met de violiste die steeds problemen had met haar instrument, stelt de druk over het podium hollende crewleden even aan het publiek voor ("Mike's single!"), deelt een fles Jack Daniels rond. Ondanks zijn constant schunnige opmerkingen en laveloze gedrag is het toch wel een erg wonderlijke vent, deze Ed Harcourt.

Wel, het ís al een heel stuk, maar ik moest nog op één ding terugkomen als dat mag. Te weten het publiek. Mijn hemel, het leek wel een zaal vol mannelijke bakvissen! Knapen die zo uit American History X leken te zijn weggelopen zag je vooraan het podium alle nummers meewauwelen, ondertussen honderden miljoenen foto's schietend. Bij de eerste tonen van het fraai getitelde Fireflies take flight begon een jongen rechts naast me wild te springen en zijn handen voor zijn mond te slaan. Sowieso werd dit nummer door flink wat mannen in de zaal noot voor noot (en behoorlijk vals) meegezongen. Toen Apple of my eye werd aangekondigd hoorde je vooraan een jongen piepen "Wow Ed, that's my faaaaa-vorite song!". Jongens riepen het godsganse optreden om verzoekjes. Jongens hingen zwijmelend vooraan over het podium heen. Ho, stop, ik was nog niet klaar! Laat duidelijk zijn: ik vind het prima! Beter een zaal vol jongens die zingen dan een zaal vol jongens die met bierglazen smijten.

Resumerend: een erg leuke avond.