Hoewel ik dit jaar niet bepaald veel concerten heb bezocht, begint 2004 toch wel het jaar te worden waarop ik een aantal Zeer Favoriete Bands eindelijk eens live heb kunnen zien, en aan mijn waardering (vriendelijk en vooral niet te overdreven applaus, het uitzetten van mijn telefoon, het kopen van merchandise) heb kunnen blootstellen. Zelfs al waren hun laatste platen stuk voor stuk niet hun beste, en vielen deze soms ronduit tegen; zouden Modest Mouse, Pinback en Tortoise er nu plots het bijltje bij neergooien dan hoef ik de rest mijn levensdagen tenminste niet te slijten in de wetenschap dat ik ze nooit live zal zien. En nu waren er dan eindelijk The Delgados. Net als de hiervoor genoemde bands niet na hun sterkste release (dat is namelijk Peloton.. of toch Domestiques?), maar op het moment dat ik deze band live kon zien heb ik lang zitten wachten. En veel meer dan drie halfslachtige pogingen tot het spelen van een liedje zou er eigenlijk niet nodig zijn geweest - ook dan had ik het waarschijnlijk een geweldig optreden gevonden.
De band stond er weinig geïnteresseerd bij, alsof ze ons elk moment zouden kunnen vragen in welk land ze nu ook weer speelden. Maar man o man wat werd er een sloot aan geweldige nummers op het publiek afgevuurd. I fought the angels was de grimmige maar bloedstollend mooie opener. Daarna kwam vooral veel materiaal van hun laatste album langs. Op het album trok Sink or swim al als een rilling over mijn rug, maar als je het Emma Pollock live hoort zingen is het zelfs nog net iets geweldiger. Girls of valour stuitert nog nét even harder, All you need is hate is eigenlijk helemaal geen bombastische pastiche maar gewoon een geweldig rocknummer, dat refreintje van Is this all that I came for? is nog net even onweerstaanbaarder en zelfs single Everybody come down lijkt, als dat al mogelijk is, nog leuker. Delgados live = Delgados++. Want persoonlijk vond ik het ook helemaal niet zo erg dat de strijkers nu eens lekker waren weggestopt in twee hoeken op het podium in plaats van prominent op de voorgrond. Dat vestigt des te meer de aandacht op de geweldige songs die de Delgados schrijven.
Gewoon op het gevoel af natuurlijk het optreden van het jaar, maar laat ik toch maar eens ophouden met zweven en wat kanttekeningen plaatsen. Want wat ik toch ook wel miste waren een aantal, gewoon één of twee, van die ‘ik blaas jullie in twee en een halve minuut eens even hélemaal uit jullie schoenen’-songs zoals Big business in Europe, Sucrose of Repeat failure. Die curieuze afwisseling tussen dit soort nummers enerzijds en prachtige, melodieuze kalmte anderzijds was toch waarom The Delgados zich bij mij zo geliefd wisten te maken. Eén van de mooiste nummers van hun laatste plaat, The city consumes us, had ik ook wel willen horen. En tja.. Pull the wires from the wall he? Maar dat hebben ze de dag daarna nog even rechtgezet.
*Zwaai* nog even naar Jan, Thijs en Steven. En morgen nog meer Chemikal Underground’ness: Aereogramme in het Paard.
© fireflies.nl