Will Johnson, Br. Danielson · Ekko · 20 december 2004 · €8,50

Ahh.. de Ekko. Dat was al weer veel te lang geleden. De bittere snijdende kou buiten maakte de entree in dit zaaltje des te meer welkom. Niet interessant? Oke, terzake dan.

Want Danielson, daar kwamen we voor. En hij kwam niet alleen. Met compaan Will Johnson, die zometeen als eerste voor ons zou gaan spelen, waren ze aan het einde van hun tour en grepen elk moment aan om elkaar en hun crew te bedanken. Johnson keek nog even met weemoed terug op de afgelopen weken, en vond het oprecht jammer dat het nu dan toch echt ten einde was.

Will Johnson, Texaan, deed zijn habitat eer aan: hij zag er met zijn baard, zijn petje en rafelige broek uit alsof hij net van zijn tractor was gestapt. In schril contrast daarmee stonden zijn mooie emotionele songs, die met weinig middelen heel inventief werden ingevuld. Soms maakte hij gebruik van een samplertje waarmee hij over zijn eigen gitaarlijnen heen kon improviseren, soms legde hij zijn tweede gitaar naast zich neer om een begeleidend accoord te produceren door er zacht tegenaan te schoppen. Maar zijn ietsje schorre stem was toch wel wat de songs droeg. De zaal zat intussen in een kringetje om hem heen en luisterde muisstil toe. Dat Johnson daar waardering voor had, kon je merken en hij sprak het ook meerdere malen uit. Een leuk moment was in de toegift: hij speelde zijn laatste nummer, leek zich te bedenken dat hij iets vergeten was, sloeg een ogenschijnlijk laatste akkoord aan ...

...

...

...

en viste als bij toverslag een plectrum uit zijn broekzak om vervolgens vrolijk door te spelen alsof er niks gebeurd was.

Leuke geintjes? Dan hadden we Br. Danielson nog niet gezien. Stiekem wist natuurlijk iedereen wel het een tamelijk curieus optreden zou gaan worden, en van die boom op het podium hadden we de verhalen ook al wel gehoord. Maar leuk om te zien was het wel, zeker toen Daniel Smith druk in de weer was om het gevaarte en zijn instrumenten op de juiste plek te krijgen. Bij het begin van het optreden verontschuldigde de zanger zich: zoals altijd was hij aan het einde van een tour weer verkouden geworden, "so every once in a while you're probably gonna hear some sniffling". Een grote bijdrage van het publiek werd verlangd, maar Smith was dan ook wel zo innemend dat iedereen met veel plezier bij de nummers meeklapte en meezong. Nadat hij het zelf natuurlijk eerst even had voorgedaan. Bij opener Sold! To the nice rich man! bleek dat Smith niet alleen een gitaar en boom had meegebracht, maar ook een basdrum. En toen bij Cookin' mid-country ook nog eens Will Johnson terug op het podium kon worden verwelkomd, ditmaal achter een klein drumstelletje, was de boot al helemaal los. De zanger was tevreden: "Thanks for the clapping!" "Thanks for the singing!" Of soms gewoon "Thanks for listening!"

Halverwege het optreden zakte het een beetje in toen Danielson een aantal minder meeklapbare nummers speelde (Fetch the compass kids, Hammers sitting still), maar hij werkte daarna op grandioze wijze naar het einde toe. De finale was geweldig: "Do we want a quiet one? Or do we wanna rock out?". Het publiek verkoos het laatste. Animal in every corner was hun deel, de zaal deed weer enthousiast mee, en het was eindeloos jammer dat ik na het einde van dit nummer toch echt moest gaan sprinten voor mijn trein.

Hoewel Daniel Smith blij zal zijn dat hij eindelijk weer terug naar huis kan (hij was duidelijk strontverkouden), toch een geweldig optreden. En weer een streep door een naam op de steeds korter wordende lijst van Artiesten Die Ik Heel Graag Live Wil Zien. Dat ik daarna door de kou terug naar Den Haag moest en nu zelf behoorlijk loop te snotteren, neem ik voor lief.

[ Voetnoot: toch jammer dat mijn all-time Danielson-favoriet A no-no niet langskwam, maar misschien komt dat alleen tot zijn recht als hij zijn hele Danielson Family bij zich heeft ]