Patrick Wolf is hard gegaan op de Fireflies-burelen. Pas een week geleden gonsde deze naam binnen allerlei leuke online communities, en na beluistering van zijn album Wind in the wires werd ik ook direct bij de lurven gegrepen door de mooie songs met viool, gitaar, piano, piepknor-gepruttel, wat niet al. Van begin tot eind door meneer Wolf zelf in elkaar gehuisvlijt. Ofnee: huisgevloten. Doet er niet toe.
Zonder veel achtergrondkennis van de beste man en met slechts een paar draaibeurten van Wind in the wires achter de rug, naar het optreden in Paradiso gegaan. Dat was een zeer aangename verrassing. Met zijn ochtendkapsel en schijnbaar op straat gevonden kloffie was Patrick Wolf als persoon al bijzonder intigrerend. Tel daarbij op een stoïcijns, bijna hufterig uit zijn ogen kijkende drummer (als substituut voor de piepknor-electronica) en we hebben qua hilarische uitstraling de hoofdprijs al binnen.
Maar Wolf en zijn kompaan lanceerden ook nog eens een trits bloedmooie nummers van zijn laatste plaat, naast nummers die ik nog niet kende. Nederland had zelfs een debuut met een 'gloednieuw nummer van.. eh.. twee jaar oud', dat Wolf nog nooit eerder had gespeeld. Volgens mij ving ik in zijn gemompel op dat het over Cat Stevens ging en dat het zeer gepast was dat Nederland het eerste land was waar het te horen zou zijn. Deze optelsom zei me eerlijk gezegd niet veel, maar het kwam er nogal.. eh.. 'beschuldigend' uit, moet ik zeggen.
De meeste songs werden gespeeld op gitaar of van kaarsen voorziene piano, en soms werd er een viool uit de kast getrokken. Dit alles, de drums terzijde, bespeeld door Wolf zelf. Het is geen virtuoos, zo bleek, want af en toe sloeg hij een behoorlijk valse noot en zijn rammelende piepkleine gitaartje klonk nu en dan ook wel wat erg krakkemikkig. Maar wat een schitterende songs! Hoogtepunt was een nummer van zijn album Lycantrophy, getiteld Paris (aan de hand van de tekst heb ik later de titel van het nummer achterhaald). Die buitelende, Yann Tiersen'esque pianolijntjes.. WAUW zeg!! Maar ook bijvoorbeeld opener Wind in the wires en bijna-afsluiter The Libertine mochten er wezen. De drums pasten er goed bij en deden bijna vergeten dat er op het album in z'n geheel geen drummer aan te pas kwam.
Een zeer sterk optreden, en ondanks het late tijdstip was het het kaartje meer dan waard. Vanavond staat hij op Motel Mozaique, gaat dat vooral niet missen! Foto's van zijn optreden in de Ekko vind je bij Nicole.
© fireflies.nl