Het beste optreden van 2005 is een feit, en Leslie Feist gaat er voorlopig met de Fireflies-wisselbokaal vandoor. Veel te laat binnengestrompeld, omdat juist die dag stadsbusbedrijf GVU het godverju nodig vond om te gaan staken, misten we het voorprogramma in z'n geheel. Maar stiekem onder ons: daar kwamen we natuurlijk niet voor. Feist had met Let it die al sowieso mijn hart veroverd, en dat een eerder optreden in mei werd afgelast omdat ze ging touren met British Sea Power... vooruit dan maar. Maar vanavond was ze er dan toch eindelijk, en hoe.
Los van de muziek was haar hele verschijning al schitterend om te zien. Geheel in wit gestoken, gitaar om de hals die bijna net zo groot leek als zijzelf, voortdurend het publiek aansporend om mee te neuriën, vingerknippen, klappen, dansen... op Let it die klinkt ze misschien erg bescheiden, maar ze was duidelijk niet bang voor haar publiek, ze had plezier in het contact met de zaal die als een extra muzikant haar muziek begeleidde als ze daarom vroeg. Naast haar verschijning pakte Feist met haar speelse zangstem en jazzy gitaargetokkel de zaal volledig in.
Er kwam opvallend veel onbekend werk voorbij, veelal zeer mooi, wat me benieuwd maakt naar een eventuele volgende plaat. Maar ook ondermeer het schitterende Gatekeeper, Mushaboom en de Ron Sexsmith-cover Secret heart klonken prachtig. Feist greep dat laatste nummer aan om direct haar diepe bewondering voor Ron Sexsmith uit te spreken: elk nieuw album van hem is volgens haar meteen het beste album ooit gemaakt.
Wat het optreden zo goed maakte, was Feist's spontaniteit in haar stem en gitaarspel. Die weeft ze als het ware tussen elkaar en de rest van de muziek door. Af en toe een stamp op de grond, een tik op een effectpedaal, een opduikend xylofoontje, het klonk allemaal zo lieftallig dat je er week van in de knieën zou worden. En alsof dat nog niet genoeg is, haalt Feist met een samplertje-pedaaltje-dinges allerlei techische acrobatiek uit alsof ze ermee geboren is. Ze zingt een melodielijn in, tapt op het apparaatje, het melodielijntje wordt 'geloopt' en ze zingt er direct een nieuwe melodielijn overheen, tapt weer op het pedaal, wat gitaargetokkel eronder, tap op het pedaal en rondom deze constante loops bouwt ze in haar eentje een heel nummer op. Ik heb het al vaker gezien, maar nog nooit zo goed. Zelfs van bedankjes aan het publiek maakte ze voor de grap op deze manier een loopje: 'Thankthankyouthankyouyouthankyou'.
Al deze spontane uitlatingen, haar hele voorkomen ('zo in het wit is ze net een engel, he?', werd me gezegd), haar ongedwongen bemoeienis met het publiek, maar vooral de prachtige sfeervolle muziek die Feist en haar band laten horen, maken dit een optreden om niet licht te vergeten. Mooi, mooi, MOOI!
© fireflies.nl