Het duurde even, maar hier is dan het verslagje van de Lowlands-zondag. Mijn kortste dag, dus ook mijn kortste stukje.
Het eerste wat ik zag was meteen één van de meest legendarische optredens van Lowlands. Het hiphop-collectief Buiten Westen, een indrukwekkend samenraapsel van de beste rappers die Nederland momenteel rijk is. Niks geen haat en nijd tussen rappers dit keer, de mannen kwamen hier om een feest te bouwen en zetten daarmee acuut alle kemphanen schaakmat. In volgorde van minst tot meest ervaren doken in hoog tempo de crews op het podium en achter de draaitafels. Al vanaf het begin was er saamhorigheid tussen publiek en rappers, wat door Typhoon werd benadrukt door iedereen met de vingers in de lucht uit te laten roepen dat ze één familie waren. Sowieso een sterk optreden, Typhoon is een rapper die in de gaten gehouden mag worden. Jawat!, zelf een doorgewinterde Lowlandsganger, leek wel onder stroom te staan. Hij blafte zijn teksten eruit als spervuur, indrukwekkend om te zien. Zelfs toen het gaspedaal even werd losgelaten met zangeres Brown Sugar (volgens eigen zeggen niet helemaal bij stem, maar ondanks dat loepzuiver en toch vooral glimmend van trots), snauwde Jawat! zijn ultrasnelle teksten de mic in. Vooral de nummers met de bonkende industriële beats van Kubus waren geweldig. En alsof hij het nog niet druk genoeg had was hij 'm even later backstage gepeerd, om vervolgens zijn hele familie en vrienden het podium op te bonjouren als ondersteuning van zijn afsluiter Koppensnellers.
De apen van DuvelDuvel waren de volgende, maar het kwam niet helemaal lekker uit de verf. Dat heeft niks te maken met hun materiaal, want Aap-O-Theek is zeker een strakke plaat. Maar het optreden, nogal gevloerd door slecht geluid, kwam pas echt tot leven bij hun uitsmijter Wie is ut?, één van de meest aanstekelijke hiphop-platen van de laatste tijd. Onder luid gejuich buitelde iedereen van Buiten Westen weer het podium op om mee te doen. Om tot het eind van de show niet meer weg te gaan, want de heren Sticks, Rico en Delic van Opgezwolle wilden wel eens even een weddenschap aangaan wie er nu lauwer waren: het Buiten Westen-gezelschap inclusief aanleunende familie op het podium, of de mensen in het publiek. Want hoewel de Lowlandsgangers na drie dagen toch wel "helemaal naar de tering" waren kon er nog best gesprongen worden, of niet dan? Tjappies en mammies werd natuurlijk de grote knaller, ik zag zelfs iemand die in het gips rondliep door het dolle heen zijn krukken de lucht in zwaaien. Het feest dat Buiten Westen bouwde eindigde wel een beetje jammer, want hoewel ze overduidelijk nog wel een tijdje wilden doorfeesten (ook Jawat! greep nog even de mic) werd het door de organisatie nogal abrupt de nek omgedraaid.
Het overdonderende Buiten Westen leek al een festivaldag op zich, maar er was meer. Editors zag ik kort vanaf een slechte plek links vooraan, en ik was al gauw weer weg. Niet omdat het slecht klonk, maar vooral omdat ik het vanaf die plek nauwelijks goed kon meemaken. Gedurende zo onderhand het hele optreden van Morcheeba stond ik buiten de Grolsch met een vriend te kletsen. De laatste band wiens optreden ik helemaal heb gevolgd, waren mijn lievelingen van Sons & Daughters die de op het allerlaatst afgezegde Dresden Dolls zouden vervangen. Zo'n vrij onaangekondigd optreden is voor een band nogal een slechte start, omdat niemand zich in de festivalkrantjes had kunnen inlezen. Maar het optreden had toch een ontzettende magneetwerking waardoor het in de India drukker en drukker werd. Links en rechts werd aan me gevraagd hoe deze band heette, dat zegt al genoeg. Adele in knalroze jurk, Ailidh strak in het zwart, Scott in net driedelig... puur op looks hadden ze de tent al ingepakt. Maar buiten dat zijn hun nummers over dood, verderf en andere ellende gewoon ook zo ontzettend goed. Het optreden verschilde nauwelijks van hun optreden op Metropolis, maar luister naar geweldige nummers als Blood, Johnny Cash of Medicine en je vergeeft ze alles. Ik ken ze nog maar kort, maar ze zijn al snel uitgegroeid tot een grote favoriet, en al helemaal om live te zien.
Nog even langs Voicst gelopen, die natuurlijk nog altijd met hun strakke supergedreven rock over de toehoorders heen walste. Helaas kon ik niet lang blijven. Heather Nova was ons afspreekpunt waarna we onze biezen zouden pakken, en wat ik zag was naar verwachting redelijk gezapig. Maar als pleister op de wonde zowaar nog London rain gehoord, dat blijft toch altijd wel een fijn nummer.
En dat was het dan, mijn eerste Lowlands. In de auto terug naar Den Haag nog wat gehoord van LCD Soundsystem en Vitalic, maar ik was toch vooral te moe om nog echt op te letten. Afmattend, dat zeker. Maar toch vooral ook drie waarachtig memorabele dagen in goed gezelschap met heel veel mooie muziek en vooral een geweldige festivalsfeer. Hier foto's van de afbraak, je wordt er zowaar een beetje weemoedig van.
© fireflies.nl