Dag twee begon met een valse start - Music In My Head-gewijs dan. Twee vrienden hadden het geschopt tot de finale van de TPG Sterrenjacht in Carré. En lieten vervolgens terecht alle andere deelnemers achter zich om er met de eerste prijs vandoor te gaan. U begrijpt dat dat eerst even gevierd moest worden.
Van het optreden van Tracy Bonham zag ik uiteindelijk alleen de staart, maar het maakte wel indruk. Tracy was in een stralend humeur, ondanks dat je in je eentje op het podium voor een vrij luidruchtig publiek toch behoorlijk voor de leeuwen geworpen wordt. Zoals ik al eerder bij Feist (Feisterde Feist Feist Feist!!) en Chacda zag, vermenigvuldigde ook Tracy haar gitaar- en vioolpartijen met een voetpedaal-samplertje en wist daarmee in haar eentje een hele band te imiteren, bijvoorbeeld bij het prachtige Something beautiful. Maar toch leek het publiek hun eigen verhaaltjes interessanter te vinden, want zo'n beetje het hele optreden werd overstemd door druk geouwehoer.
The Frames. Drie jaar geleden kwamen ze hier al ter sprake in dit rotslechte stukje. Burn the maps kwam daarna, en het is ondanks een paar inzakkers een erg fijne plaat. Maar live waren The Frames misschien wel het beste dat ik op MIHM zag. De geweldige stem van Glen Hansard, om maar eens even wat te noemen. De jankende viool. Zonder ademruimte Fake en Finally spelen. Het venijnige, keiharde Underglass. En vooral niet het minst: maar liefst drie van mijn Absolute Favorieten doodleuk even citeren tijdens de nummers. Regeltjes van To be of use van Smog, Hotellounge van dEUS en direct daarna Most beautiful widow in town van Sparklehorse werden gewoon even terloops maar toch respectvol in de outro's van nummers gefrommeld. En dat het allemaal niet voordurend zo serieus hoefde, bewees Hansard door bij een nummer dat overduidelijk afgelopen was en nog wachtte op een laatste slotaccoord, met afgeknepen stemmetje door te blijven oe-hoe-hoe'en. Even later moest de zaal het maar overnemen en vertelde hij dat ze dat nog wel een half uur konden volhouden. Na een minuutje vond hij het onderhand welletjes, mocht de grootste enthousiasteling even and a one-two-three-four roepen en bliezen The Frames vervolgens met het langverwachte slotaccoord de haren steil achterover.
Ook Roisin Murphy, die het feestje mocht komen afsluiten, zag ik niet voor het eerst. Maar op Lowlands stond ik wel érg ver bij het spektakel vandaan, dus des te leuker was het om er nu met mijn neus bovenop te staan. De enorme batterij aan apparatuur, blazers en drummer waren netjes in een halvemaantje aan de zijkanten van het podium gerangschikt, wat Roisin alle ruimte gaf voor haar tongue in cheek diva-act. Want hoezeer ze ook in haar glitterjurk als een pauw over het podium stond te paraderen, ze leek af en toe haar lach nauwelijks te kunnen houden. Maar ze wond het hele publiek om haar vinger, het zag er prachtig uit en het klonk fantastisch. De opkomst bijvoorbeeld, waarbij Roisin met hoge hoed in een stikdonkere zaal met een enorme flashlight over het podium danste. Roisin die voortdurend wadada-poe-pa-paaah! de blazers stond mee te playbacken in Dear diary. Weer even later een knullige maar hilarische tapdans-act op een koffertje - ze leek zelf wel de meeste lol te hebben. Tussentijds smeerde ze 'm tussen de coulissen, om vervolgens met een druide-gewaad weer op te komen en languit de blazerssectie te verleiden. Twee meisjes vooraan in het publiek werden voortdurend bedolven onder liefkozende blikken. Bij de encore Through time liep ze de bandleden langs om ze elk een kus te geven, en verdween vervolgens fluisterend tussen de gordijnen.
Heel mooi om te zien was hoe Roisin na het optreden, in doodnormale spijkerbroek en shirt en in niets meer de diva die ze op het podium was, handtekeningen aan het uitdelen was aan de fans. En ja, ik ben tijdens het optreden ook nog even naar de kleine zaal gerend om nog iets te kunnen opvangen van The Posies, maar naast Please return it heb ik er door de drukte helaas niks meer van meegekregen. Jammer, jammer. Want credits waar credits horen: met Conversations en Second time around hebben ze twee van de allereleukste nummers van dit jaar afgeleverd. En ik zet Frosting on the beater nog maar even op. "I could dream all day, I could dream all day".
© fireflies.nl