Motel Mozaique was ook dit jaar weer alle hens aan dek, pompen of verzuipen, alle ballen verzamelen, vrouwen en kinderen eerst, oftewel: goeie genade wat een drukte. Had je al een kaartje bemachtigd, dan nog was het een coin toss of je werd binnengelaten bij de optredens. De Stadsschouwburg was nog wel een redelijke poel van rust, maar Nighttown zal een decimeter gezakt zijn onder het gewicht van het massale publiek. Op zich wel grappig: zou een 65daysofstatic gewoon in de Rotown zijn komen optreden op een doordeweekse dag, dan waren er waarschijnlijk tien man en een halve paardenkop op af gekomen. Op Motel Mozaique stond de basement echter zo propvol dat er geen mensen meer werden binnengelaten.
De zorgvuldig uitgedokterde strategie was om te openen met Midaircondo, maar ik had er geen rekening mee gehouden dat het publiek eerst nog een half uur in de kou mocht gaan staan blauwbekken om hun kaartjes om te ruilen voor polsbandjes. Toen dat eenmaal achter de rug was ben ik maar gelijk de grote zaal ingelopen voor Adam Green. Ik moet toegeven dat ik niet zoveel heb met die bezopen Las Vegas Tony Clifton'esque gimmick-act van zijn laatste albums, maar Adam Green was uiteindelijk toch best grappig om te zien wanneer hij met grote gebaren nummers zingt als Chocke On A Cock, eerst in zijn verre van zielige uppie, later met een band ter ondersteuning.
Next stop Mazarin in de Nighttown-basement, klonk poppy en best aardig (denk aan The Long Winters), maar het was geen optreden wat me erg lang zal heugen. Van Battles had ik veel verwacht, maar uiteindelijk draaide het uit op de grootste tegenvaller van deze editie van MotMoz. Toegevegen, de drummer kon knappe klappen uitdelen en hoe hij steeds ver naar boven moest reiken voor zijn cymbaal was ook nog wel kolderiek, maar verder hoorde ik niet veel meer dan wat loops van stemmen met een sampler en dissonante synthesizertonen wanneer iedereen weer massaal over alle toetsen van het keyboard leunde.
Terwijl de heren van Battles zich door hun set heen worstelden, begon in de Basement de eerste MotMoz-sensatie in de vorm van de loeiharde postrock van 65daysofstatic. Furieus en fenomenaal, een heerlijke afrossing. Jammer genoeg was het echt stervensdruk in de Basement, dus ik kon er vooral erg veel van horen maar bepaald niet veel van zien - maar die schade zou ik gelukkig een paar weken later alweer kunnen gaan inhalen in het Paard. Grandioze band, afsluiter Retreat! Retreat!] werd de knaller van de dag en misschien zelfs deze hele editie.
We Are Scientists vond ik vervolgens weer wat minder interessant. Geen muziek die echt boven het maaiveld uitsteekt. Wel grappig waren de twee aan heroļne overleden zombies uit Indiana Jones links en rechts naast de drummer, die naarmate het optreden vorderde steeds verder in elkaar zakten. Na een nummer of vier ben ik 'm gesmeerd naar de headliner van dag 1, het onverwoestbare Mogwai.
Motel Mozaique had het 'slaap-thema' wel goed uitgewerkt want de hele vloer van de grote Schouwburgzaal lag bezaaid met kussens. En op die kussens lag een hele kudde mensen voor pampus. Mogwai stond al vrij laat geprogrammeerd, maar begonnen hun optreden ook nog eens een half uur na het ingeroosterde tijdstip, hoewel dat niemand eigenlijk nog veel kon bommen. Stuart bedankte ons aan het begin van het optreden nog wel even vriendelijk dat we tot zo laat waren opgebleven. Wie durft Mogwai er nu nog van te beschuldigen dat het vervelende gozers zijn?
De outfit was natuurlijk meteen een voltreffer: allemaal in Celtic-groene Adidas-jacks. De set was minder luid dan ik eerder van ze hoorde, maar daardoor niet minder sterk. Fluitende vocoder-zang, kalme drums, en soms zwelde het weer heerlijk aan naar een massief overweldigende gitaarzee. Veel Mr. Beast natuurlijk, met af en toe een uitstapje naar nummers van oudere albums. De afsluiter werd natuurlijk het gejaagde, bijna spookachtige Glasgow Mega-Snake, godsallemachtig wat een kippenvel! Sjawel, Mogwai heeft me live nog geen enkele keer teleurgesteld. Na Mogwai nog even naar de kelder gelopen voor Black Dice omdat ik toch nog een uur op de volgende trein moest wachten. Was 65daysofstatic al luid, Black Dice deed de trommelvliezen zo sidderen dat zelfs Stuart Mogwai het na even voor gezien hield en de zaal uit banjerde. De druk headbangende hoofden van Black Dice wisten blijkbaar nog wel ergens een ritme te bespeuren, ik hoorde vooral krakende, krassende en bovenal loei- en loeiharde noise. Waarvan de hoge tonen nog lang in mijn hoofd bleven doorfluiten.
© fireflies.nl